“Ze vragen waarom ik geen foto van mijn overleden vader heb staan…”.

Verlies 

Tijdens ons eerste gesprek merk ik de warmte die deze vrouw uitstraalt. Het contact is pril, maar voelt meteen vertrouwd. Ze vertelt mij over de dierbaren die ze door de jaren heen verloren is en over de onenigheid die er in de familie heerst waardoor ze geen afscheid kon nemen op de momenten dat ze dat wilde. Eén dierbare, haar vader, voelt ze nog altijd dichtbij. Soms is hij bijna voelbaar aanwezig in de kamer. Dat vindt ze fijn, maar het maakt haar ook onrustig. Met die onrust wil ze graag iets doen. Maar wat? We bespreken een aantal ideeën die ze eerder van anderen aangereikt heeft gekregen. Zoals het voorlezen en daarna verbranden van een brief voor haar vader. Tijdens dit ritueel had ze niet het gevoel dat hij er bij was. Een ander idee was het neerzetten van een foto, maar dat voelt niet goed. Ze weet niet goed waarom, maar dit past niet bij haar. 

Vogels

We gaan samen op zoek naar wat wel past. Welke herinneringen heeft ze aan haar vader? Wanneer voelt ze zijn aanwezigheid het sterkst? Wat was typisch voor hem? Ik zie haar nadenken. De herinneringen aan haar vader komen als een film langs in haar gedachten. Na enige tijd noemt ze ‘vogels’. Haar vader had iets met vogels. Zou ze daar iets mee kunnen? We bespreken verschillende mogelijkheden. Ze gaat er mee aan de slag en we spreken een nieuwe datum af. 

Trouw aan jezelf 

Tijdens onze tweede afspraak laat ze zien wat ze gehaald heeft. Ze vertelt mij dat het bespreken van de verschillende mogelijkheden misschien niet eens nodig was geweest. Ze wist eigenlijk meteen al wat ze wilde. Vlak na ons gesprek is ze al naar de winkel gegaan en heeft daar een pluchen vogeltje gekocht dat al een tijdje haar aandacht had getrokken. Het voelde goed. Dit vogeltje zou weleens haar rustpunt kunnen zijn.

Rouw is voor iedereen anders. Het is een weg die je hebt te gaan. Voor een groot deel ga je deze weg alleen, maar op die weg heb je de mogelijkheid om de hulp in te schakelen van behulpzame anderen. De hulp kan verrassend passend zijn of ook verbazend de plank misslaan. Maakt het uit? Nee, zolang jij het gevoel hebt dat je jouw weg mag blijven gaan, kan alle hulp tot een troost zijn.

Auteur

Egbertina Tessemaker is een van de geestelijk verzorgers die zijn verbonden aan het Centrum voor Levensvragen Oost-Veluwe. Wilt u ook gebruik maken van een aantal gesprekken met een van hen? Dat kan kosteloos als u 50 jaar of ouder bent of als u in de palliatieve fase van een ziekte verkeert.