“Morgen kijk ik naar de halve finale in Rosmalen, dat wordt spannend, van Rijthoven tegen de nummer 9 van de wereld”, zegt mijn cliënt met een glimlach.

“Ze vragen waarom ik geen foto van mijn overleden vader heb staan…”.

En ineens sta je je aan de zijlijn, ben je geen partij meer.
Je mag geen afscheid nemen, en moet alleen verder, met allemaal losse eindjes.

“Mijn leven is mooi geweest. Wat draag ik nu nog bij? Ik ben klaar om te sterven. Maar toen kwam Corona en ineens denk ik: ik wil wel doodgaan, maar niet nu. Niet als er niemand naar het afscheid komen mag, of mijn kinderen en vrienden geen troost kunnen vinden bij elkaar…”. 

“Wat als de woorden van het geloof die je ooit hebt meegekregen, jou niets meer zeggen? Of wat als je die taal nooit hebt gesproken, welke woorden kan je dan vinden voor dat wat niet te bevatten is: ziek worden, afscheid nemen, sterven en daarna? Waar vind je houvast?

“Alles mislukt bij mij. Op het laatst weet je zelf niet meer wie je bent. Een hulpverlener heeft me ook al eens gevraagd wie ik nu eigenlijk zelf was. Ik kon hem geen antwoord geven. Gek hè?”